Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

παραμύθι η ζωή...

Κάποτε, λέει, θα γίνεις άγρια θάλασσα, κι εγώ ναυαγός σου.
κι ίσως μας βρουν αντάμα, ίσως μέσα σου πεθάνω.
Μα ότι κι αν συμβεί θα έχουμε γίνει ένα. Ή μισό, ή τίποτα.


Κάποτε λέει, εμείς οι δύο θα ανοίξουμε φτερά, και θα πετάμε πιο πάνω κι από τα γυαλένια σύννεφα.

Κάποτε λέει, θα μ' αγαπάς πιότερο απ' όσο σ' αγαπώ τώρα...


Κάποτε λέει, θα ξυπνήσουμε απο το παραμύθι...(Μα, κι αν δε θέλει ο ένας από τους δυο?)

Άσε με να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου, άσε με να πιστεύω στα λόγια σου.
Μη με ξυπνάς.... είναι άγρια η ζωή εκεί έξω.
Κράτα με μέσα σου.... είναι ζεστά κι εγώ κρυώνω.


Κράτα με μέσα σου.... όσο πιο πολύ μπορείς.
Να μετουσιωθώ σε έμβρυο, να μεγαλώσω με το αίμα σου, να ανασαίνω ακούγωντας τους χτύπους της δικής σου καρδιάς...


Κάποτε λέει, θα μ' αγαπάς....
ε?

Μ' αγαπάς?

2 σχόλια:

  1. Υπέροχες οι φωτογραφίες σου Στέλλα. Εγώ ξεχώρισα την τελευταία γιατί πάντα γοητευόμουν από γυμνά δέντρα!
    Καλώς όρισες πίσω στην μπλογκογειτονιά λοιπόν & καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημητρα μου καλως σε βρηκα!!!
    οι φωτογραφιες ειναι απο τα χωρια των Χανιων, εκει που μεγαλωσα!
    χαιρομαι που σου αρεσουν!
    τα δυο γυμνα δεντρα μου θυμιζουν ανδρογυνο ετοιμο να αγκαλιαστει....(θελει πολλή φαντασια να το δεις τελικα ε?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή