Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

παραμύθι η ζωή...

Κάποτε, λέει, θα γίνεις άγρια θάλασσα, κι εγώ ναυαγός σου.
κι ίσως μας βρουν αντάμα, ίσως μέσα σου πεθάνω.
Μα ότι κι αν συμβεί θα έχουμε γίνει ένα. Ή μισό, ή τίποτα.


Κάποτε λέει, εμείς οι δύο θα ανοίξουμε φτερά, και θα πετάμε πιο πάνω κι από τα γυαλένια σύννεφα.

Κάποτε λέει, θα μ' αγαπάς πιότερο απ' όσο σ' αγαπώ τώρα...


Κάποτε λέει, θα ξυπνήσουμε απο το παραμύθι...(Μα, κι αν δε θέλει ο ένας από τους δυο?)

Άσε με να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου, άσε με να πιστεύω στα λόγια σου.
Μη με ξυπνάς.... είναι άγρια η ζωή εκεί έξω.
Κράτα με μέσα σου.... είναι ζεστά κι εγώ κρυώνω.


Κράτα με μέσα σου.... όσο πιο πολύ μπορείς.
Να μετουσιωθώ σε έμβρυο, να μεγαλώσω με το αίμα σου, να ανασαίνω ακούγωντας τους χτύπους της δικής σου καρδιάς...


Κάποτε λέει, θα μ' αγαπάς....
ε?

Μ' αγαπάς?

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

η επιμονή στην αγάπη...

κι όμως, σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι...
μη γυρεύεις τις αφορμές. ούτε τις αιτίες.
γύρευε τους ίδιους. αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα.
που δεν ξέρουν ποτέ τι θέλουν αληθινά.




που ένα άγγιγμα μπορεί να γίνει γρατζουνιά.
που μια λέξη λάθος μπορει να γίνει χωρισμός.

γύρευε τις αναμνήσεις... μοναδικός πλούτος της ζωής.
και φύλαγε τις στα καταβαθά σου.
στο τέλος αυτές μένουν.

Φλεβάρης καιρός, κι η Άνοιξη ακόμη δεν μας έκαμε τη χάρη.
Φλεβάρης καιρός, και αυτό το κρύο περονιάζει την ψυχή.

δύσκολη η αγάπη.
δεν ξέρω τι θέλει για να ανθίσει.
νερό; χώμα; αλήθεια; ανοχη; αντοχή;

φόβο ίσως θέλει τελικά.
με τα φόβου να προσέρχεσαι κοντά της.
άγριο θηρίο ειναι. μη νομίζεις πως μπορείς να την δαμάσεις ποτέ τελικά.

άγρια είναι η αγάπη, αγάπη μου.
κι εμείς ακόμη άμαθοι...

μα όσα κι αν δεν ξέρω για κείνη,
εγώ επιμένω να
σ' αγαπώ...

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Ασπρόμαυρα όνειρα...

Καμιά φορά δεν χρειάζονται πολλά για να είσαι καλά...
Αρκεί μια αγκαλιά, ένα χάδι απο τα χέρια π' αγαπάς.
Αρκεί να αγγίξεις ένα λουλούδι....
Αρκεί ο ήχος της θάλασσας για να σε ταξιδεψει...
κι ας μην σαλπάρεις για πουθενά...
τα πιο απάνεμα λιμάνια είναι μέσα μας.

Καμιά φορά χρειάζεσαι απλώς μια πόρτα μισάνοιχτη.... και κάποιον να σου φωνάξει "έλα"...
Ως τότε όμως...
τι να κρύβουν μέσα τους, τα παλιά παράθυρα;



Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Καλώς ορίσατε!



Τα χειμωνιάτικα πρωινά, θέλουν ένα ζεστό ρόφημα, βόλτες στην φύση,
καλά τραγούδια, κι όμορφους ανθρώπους, που να ανυμένουν την άνοιξη!

Εύχομαι αυτό το χειμωνιάτικο πρωί, να σας βρει μέσα σε μια αγκαλιά...
Μια αγκαλιά μεγάλη σαν θάλασσα!

Αν όχι, η ζωή είναι στιγμές.... Ας τις μοιραστούμε μαζί!

 Όμορφα και ταπεινά, σαν τα χαμομηλάκια της Κρήσσας γης.....


Κι επειδή δίχως παρέα, τίποτα δεν είναι ίδιο.....


 Καλώς ορίσατε!!! Θα τα λέμε συχνά....